مثل خیلی از روزهای دیگه دلم میگیرد

مثل خیلی از روزهای دیگه دلم میگیرد ! دل تنگ خانواده ام میشوم ! دلم برای تنهایی بی اندازه ام میسوزد ! به خیلی چیزها فکر می کنم ! به چت با خواهرم ! که میگوید یهو آهنگ رپی که من عصرها باهاش میرقصیدم و جیغ جیغ میکردم و بچه ها هم دنبالم را می افتادن و از این شادی پرهیجان لذت می بردن رو تلویزیون پخش میکند و اون اشک میریزد !

با شوخی دلداری اش میدهم و میخندانمش ! و برای وسعت تنهایی خودم تو این شهر آرام آرام اشک میریزم !

شب است . او خوابیده ! رفتنم به تخت را حس نمی کند ! دلم بی اندازه گرفته ! به رد نور چراغ ماشینها که رو دیوار اتاق می افتد خیره میشوم ! 

بابا 

دلم برای او که سخت و محکم است تنگ میشود !

یاد گریه های هق هق وار این مرد سخت در صبح زودی که بعد از  ازدواجم بدرقه ام میکرد می افتم و باز قلبم میشکند!

 برای هزارمین بار قلبم میشکند ! حس می کنم تا آخر عمر این خاطره قلبم را تیکه تیکه می کند ! مثل تمام روزهای ماه عسلم ! مثل تمام اون روزهایی که باید با همسرم، عشق زندگیم روزهایی به شیرینی عسل میساختم! اما به جاش بارها وسط خیابان نشسته ام و هق هق گریه سر دادم! به جای اینکه شبها را تا صبح در آغوش همسرم بگذرانم به پنجره هتل چشم دوختم و اشک ریختم ! به یاد گریه مردی که همیشه او را پدری سنگدل و نامهربان خواندم اشک ریختم

حالا هم میریزم

شاید تا همیشه بریزم

از رد نور ماشینها چشم بر میدارم و sms ای رو forward می کنم و برای شماره ای که به اسم BaBa ذخیره شده می فرستم و گوشی رو خاموش می کنم !

دل اگر بهر عزیران نشود گاهی تنگ

نامش هرگز ننهم دل، که به آن گویم سنگ

چون میدونم که بعدش زنگ میزند که حال و احوال کند خاموش می کنم ! چون میدونم که حالم خوب نیست که جواب احوال پرسی ها رو بدهم و از آب و هوای اینجا بگویم! او هرگز به ذهنش هم نمیرسد که من آن بدرقه را فراموش نکرده ام ! که هرگز فراموش نمی کنم....

میخوابم !

صبح گوشی را روشن می کنم ! ایرانسل می گوید دو تماس از دست رفته از BaBa داشته ام ! حدسم درست بود !

خب صبح است و من حالم بهتر ! مشغول آماده کردن صبحانه جمعه ام ! تنها روزی که با او صبحانه میخورم ! اون هم تماماً با عشق و لبخند !

sms دارم ! گوشی رو که نگاه می کنم نوشته From BaBa

قلبم میلرزد !

من از نوشتنی های این مرد میترسم !

مثل آن روز رفتنم که دیگه رسیده بودیم تهران و میرفتیم شمال ! وسط ترمینال sms خواندم و های های گریه کردم ! هیچ کس نمی فهمد که آخه من چرا برای نوشته های محبت آمیز پدرم گریه می کنم ! هیچ کس نمی فهمدکه من چرا برای آرزوی خوشبختی کردنش گریه می کنم ، هیچ کس نمی فهمد که چرا محبت هایش فلبم را ریش ریش می کند................

sms را باز می کنم ..... میخوانمش:

"ما هم در شطرنج خانواده یک مهره غایب داریم

برای همین بیشتر وقت ها ماتیم.

 و بدتر آن که مهره ات ماه رخ باشد...

هر روز سر سفره پس از حضور و غیاب، مادرت به جایت حاضری میدهد و احوالت را بازگو می کند.

سالم و صبور باشید. "

میشینم ! بلند میگم آخه چرا ! من که فقط یه تیکه شعر براش فرستادم ! چرا اون اینجوری دست به قلم میزنه و قلب من پاره پاره میشه ! بابا چرا ؟ با من اینکار رو نکن !

کاش میزاشتی همیشه با این خیال بمانم که من دختر بده خانواده ام ! که من اون دختری ام که تو رو نا امید کرد ! همون که همیشه گستاخ بود و یاغی ! همون که برات بارها درد سر درست کرد!  همون که به همه می گفت بابای من سنگدله ! بابای من، من رو نمی فهمه ! و گاهی می گفت بابای من من رو دوست نداره !

 کاش هیچوقت گریه نمیکردی !کاش هیچوقت نمی شنیدم که تو تا مدتها تو اتاقم نرفتی ! که تا مدتها بعد از دیدن عکس قاب گرفته ام چشمای خیست رو پنهون میکردی ! کاش هیچوقت نمینوشتی که من اون پرنده ای هستم که از آشیانه پر کشیدم ! کاش هرگز نمی نوشتی که من ماه رخ اتم .... 

آخ بابا !

آخ که اگه بدونی شاعرانه هات چقدر مرا داغوون می کند...